Rijden in Namibië.

Bijna 6.000 km gereden in Namibië. Daarvan ongeveer 5.000 km op gravelwegen. Deze zijn bezaaid met puntige stenen. Soms heeft men het gevoel van op een wasbord te rijden. Maar wat is het decor prachtig, indrukwekkend, schitterend en fenomenaal tegelijkertijd. Er zijn weinig plaatsen in de wereld waar het 'alleen zijn'-gevoel zo groot is als hier. Met een gemiddelde van 2,7 inwoners per km², krijgt het begrip 'leeg' hier een nieuwe dimensie.

Typische gravelweg in Namibië.

Onverharde, of gravel wegen zijn heel breed, vergelijkbaar met een drievaksbaan. Inhalen is probleemloos. Bij het rijden op de gravelbanen komt het neer op het vinden van het goede ‘spoor’, niet in zacht materiaal rijden, de auto glijdt wat heen en weer, voorzichtig corrigeren – het gevoel is hetzelfde als bij rijden in sneeuw. Het rijden is soms een beproeving voor lijf en leden. Dikwijls gaf de wagen de indruk van volledig uit elkaar te daveren. Gelukkig enkel een indruk. De wagens zijn goed bestand tegen het wegennet. Het is een authentiek 4x4 genot te rijden op de openbare weg dwars door dit onmetelijke land.

Gravelwegen van Namibië.

Het sturen is een hele ervaring. Men heeft weinig grip en men rijdt als het ware op ijs. Men heeft de indruk dat men constant op een drift schuift. Niet remmen en niet bruusk het stuur draaien. Het is in feite onverantwoord om met een gewone wagen (2 wielaandrijving) rond te rijden. Op droog onverhard rijden betekent ook: stof, veel stof, dat in alle kieren en spleten kruipt. Tip, steek je bagagekoffers in grote plastic zakken. Zodoende blijven je koffers vrij van stof.

Vol tanken waar je kan! Je weet maar nooit.

Een dubbele tank is belangrijk. De afstanden tussen tankstations kan honderden kms uit elkaar liggen. De tankstations hebben niet allen brandstof in hun voorraad. Het komt ook voor dat de pomp niet werkt!
Men kan uren rijden zonder iets of iemand tegen te komen. Soms komt men wel al eens iemand op blote voeten tegen. Zo slecht is de route dus niet.