Namibië 2010

Rijden in Namibië.

Bijna 6.000 km gereden in Namibië.  Daarvan ongeveer 5.000 km op gravelwegen. Deze zijn bezaaid met puntige stenen. Soms heeft men het gevoel van op een wasbord te rijden. Maar wat is het decor prachtig, indrukwekkend, schitterend en fenomenaal tegelijkertijd. Er zijn weinig plaatsen in de wereld waar het 'alleen zijn'-gevoel zo groot is als hier. Met een gemiddelde van 2,7 inwoners per km², krijgt het begrip 'leeg' hier een nieuwe dimensie.

Typische gravelweg in Namibië.

Onverharde, of gravel wegen zijn heel breed, vergelijkbaar met een drievaksbaan. Inhalen is probleemloos. Bij het rijden op de gravelbanen komt het neer op het vinden van het goede ‘spoor’, niet in zacht materiaal rijden, de auto glijdt wat heen en weer, voorzichtig corrigeren – het gevoel is hetzelfde als bij rijden in sneeuw. Het rijden is soms een beproeving voor lijf en leden. Dikwijls gaf de wagen de indruk van volledig uit elkaar te daveren. Gelukkig enkel een indruk. De wagens zijn goed bestand tegen het wegennet. Het is een authentiek 4x4 genot te rijden op de openbare weg dwars door dit onmetelijke land.

Gravelwegen van Namibië.

Het sturen is een hele ervaring. Men heeft weinig grip en men rijdt als het ware op ijs. Men heeft de indruk dat men constant op een drift schuift. Niet remmen en niet bruusk het stuur draaien. Het is  in feite onverantwoord om met een gewone wagen (2 wielaandrijving) rond te rijden. Op droog onverhard rijden betekent ook: stof, veel stof, dat in alle kieren en spleten kruipt. Tip, steek je bagagekoffers in grote plastic zakken. Zodoende blijven je koffers vrij van stof.

Vol tanken waar je kan! Je weet maar nooit.

Een dubbele tank is belangrijk. De afstanden tussen tankstations kan honderden kms uit elkaar liggen. De tankstations hebben niet allen brandstof in hun voorraad. Het komt ook voor dat de pomp niet werkt!
Men kan uren rijden zonder iets of iemand tegen te komen. Soms komt men wel al eens iemand op blote voeten tegen. Zo slecht is de route dus niet.

Lokale bewoners hebben geen last van de baan, noch van de warmte.

Het was even schrikken om voor een verkeerslicht te moeten stoppen in Windhoek!

Joubert pas tussen Opuwo en Sesfontein - C43 nationale baan.

O ja, er wordt in Namibië links gereden… De eerste keer was wel schrikken, ik startte op rechts. Gelukkig was Hilda om me tijdig te waarschuwen.

Temperatuurverschil van 50°

Van Frankfurt naar Schoten.

Met een vertraging van 2 uren aangekomen in Frankfurt in de sneeuw. Een temperatuurverschil van bijna 50 graden. Aangekomen om 8.15 i.p.v. 6.15. Waarschijnlijk hebben we veel meeval gehad. In de luchthaven stonden duizenden veldbedden opgesteld voor reizigers die vastgezeten hebben of nog zaten. Het wachten op onze bagage nam nog meer dan 1,5 uur in beslag. Met de Sky-line van terminal 2 --> terminal 1.

De trein naar Brussel liet ons een klein uurtje wachten. Vertrokken vanuit Frankfurt naar Brussel om 11.15 en aangekomen in Brussel-N om 14.30. Verder met de IC trein naar Antwerpen en uiteindelijk verder met de bus naar Schoten.

We hebben ontzaglijke meeval gekend bij de terugkeer. Wegens financiële problemen werden er door Air Namibië vluchten geannuleerd. Vervolgens werd de luchthaven van Frankfurt gesloten wegens het winterweer. De treinen naar Brussel reden met vertraging. We zijn tenslotte thuis geraakt met slechts 1 uur vertraging op het voorziene schema.

Gisteren in het zwembad, vandaag sneeuw ruimen.

Hier wachtte ons minder aangename werkzaamheden bij koud winterweer, met een temperatuurverschil van 50°.

Kalahari - Windhoek

De laatste rit van de grote toer van Namibië. Een eenzame rit over een eindeloze 2-baansweg over asfalt, naar Afrikaanse normen als redelijk te noemen. Via Kalkrand, Rehoboth over de B1 naar Windhoek. Onderweg toch nog een interessante plek: bij de steenbokskeerkring. Deze ligt op 23° 26' 26" S. hier staat de zon loodrecht op 22 december en wordt ook de zonnewende genoemd. Enkele groepen baboons of bavianen kwamen nog over de B1 gestapt, maar daar stoppen we niet meer voor.

Aan de steenbokskeerkring.

In Windhoek nog even een shopping mall, type Wijnegem, doorgelopen. Als verplichte restaurant zijn we dan nog bij Joe's Beerhouse een steakske gaan eten:  Joe's Beerhouse 

Decor van Joe's Beerhouse

We waren geïnformeerd over de reusachtig porties, daarom 1 portie besteld voor 2 personen. Steak van 450 gram voor de prijs van 12 euro, ttz 112N$. Een merkwaardige instelling en wereldberoemd in Namibië en in Zuidelijk Afrika. De carwatcher had zijn job goed gedaan en onze car niet laten molesteren. Een fooi van 5 N$ was zijn deel.

Met een drankje in Joe's Beerhouse.

In Joe's Beerhouse.

Alles gezien en afgewerkt en naar de luchthaven voor het afleveren van de huurwagen. Windhoek stelt internationaal niet veel voor. Er vertrekken per dag een 8 tal vluchten, waarvan 6 naar Zuid-Afrika.

Windhoek Namibia - Frankfurt

Slechts 1 vlucht naar een ander continent. Dat was de onze. Vertrokken met 2 uur vertraging naar Frankfurt met een grote 4-motorige Airbus A340-400.

Vandaag 350 km gereden. Totaal: 5.900 km.

Kalahari woestijn.

De laatste volledige dag in Namibië.  In de ochtend een wandeling in de hitte van de Kalahari vlakte van 10 km. Vanaf 9.30 tot de middag rondgestapt bij een temperatuur van rond de 35°. 

Walking in de Kalahari - Anib Lodge.

Kalahari gebied rond de lodge.

Na de middag nog een ritje gemaakt naar Stamspriet over een eentonig asfaltbaan. Dit dorpje is niet meer dan een kerk en wat koterijen.

Laatste zwempartij in 2010, hier in de Kalahari.

De dag volgemaakt met aan het zwembad en een pintje.

Toegang tot de lodge.

Vandaag nog 100 km gereden en in totaal 5.540 km.

Fish River Cañon - Kalahari

Vanuit de Cañon Lodge zijn we richting noorden en finale bestemming vertrokken.

Via de gravelwegen D324, D601, ook C37 genoemd richting Grünau. Via Seeheim waren we gekomen. Nu reden we via de C12 naar Grünau. Dit was een redelijk goed berijdbare gravelweg.

In Grünau was het definitief gedaan met over gravelwegen te rijden en hadden we asfalt onder de wielen. Dit is de B1 route die vanuit Zuid-Afrika naar Windhoek loopt. Alhoewel het een internationale route is, was er geen verkeer te bespeuren. Eindeloze baan met links en rechts het eindeloze niets en vooraan een zwarte asfaltstreep. In Keetmanshoop nog even een supermarkt binnengelopen. Niet te lang want rotjochies stonden buiten de wagen en ons te beloeren. 

Heerlijk afkoelen in de  Anib Kalahari Lodge.

Verder over de B1 via Mariental naar de lodge, een 35 km verder. Nog wel 2 politiecontroles gepasseerd, zonder problemen. Na een troosteloze rit met aan de rechterkant de Kalahari woestijn, rond 15.15 in de Kalahari Anib lodge aangekomen.

Relaxing.

Hier waren we niet alleen als Vlamingen. Voor de 2de keer een groep luidruchtige landgenoten.

Vandaag 530 km gereden. Totaal: 5.440 km.

Logies:

Kalahari Anib Lodge:  http://www.namibweb.com/anib.htm

Fish River Cañon

Cañon Lodge ligt in het meest zuidelijke punt van de rondrit.

De lodge is ideaal gelegen om de Fish River Cañon te bezoeken. We zitten op 10 km van de hoofdingang van het park. Van daaruit nog 10 km tot het Main Viewpoint. Mits een wandelingske van een half uur tot het 2de viewpunt gewandeld. Niemand te bespeuren.

Fish River Cañon.

De cañon wordt de 2de grootste ter wereld beschouwd. We hebben hem bekeken en zijn dan terug naar de lodge gereden om te genieten van het zwembad in de woestijn.

Aus - Cañon Lodge

Van Aus naar Lüderitz en een nieuwe band kopen.
Onze volgende bestemming was het stadje Lüderitz aan de zee.
Het was een aangename lekkere temperatuur aan het ontbijt om 7.15 te Klein Aus Vista.

Via een prachtige asfaltbaan van 125 km naar Luderitz. Een recht lint met links en rechts: zand, zand en nog zand. Maar klassiek: geen verkeer over deze B4 baan. Het gebied tussen deze baan en de zee ten westen mag niet betreden worden.  Sperrgebiet, er zouden diamanten kunnen geraapt worden. 

125 km lijnrechte asfaltbaan tussen Aus en Lüderitz.

Lüderitz
Na een goed uur aangekomen in Lüderitz. Hier zouden we dan vooreerst naar de bandencentrale rijden. Stadje niet veel bijzonders behalve een esplanade aan de zee zonder veel beweging. Ook nog een mooie supermarkt om wat fruit en een bidon van 5 l water te kopen. Het klimaat is in Lüderitz iets dragelijker. Dit is een kleine havenstad met wat havenactiviteiten.

Bandencentrale.
In de lodge te Aus had men ons geïnformeerd waar de bandencentrale TrenTyre gelegen was. Deze bevond zich aan de ingang van het stadje. Het monteren van de nieuwe band ging vlot. Klaarblijkelijk is men gewoon om banden te repareren. Prijs: 625 NA$ of 70€, betaald met MC. Op minder dan een uur was alles geregeld.

Verzekering of extra band?
Bij het ontvangen van de huurauto, heeft men de mogelijkheid om een verzekering tegen platte banden te nemen. Ofwel een extra reservewiel. Ik kies zeker en vast voor een extra reservewiel. Als men pech heeft op een van die gravelwegen is men blij dat men extra wielen bij heeft. Met een verzekering kan men geen band repareren in deze gebieden. Zeker in het geval van een gewone wagen. Met een stevige 4x4 is het risico op platte banden veel kleiner. Met gewone wagens is het een aanrader om een extra reservewiel te nemen.

Huizen ingenomen door het zand in de spookstad Kolmanskopp

Spookstad Kolmanskopp.
Op 10 km van Luderitz ligt het spookstadje “Kolmanskopp” merkwaardig fenomeen. Ooit gesticht tijdens het zoeken en vinden van diamanten, maar nu volledig ingenomen door het zand.

Spookstad Kolmanskopp

Rond half een dan vertrokken naar de volgende bestemming. Via de lange maar eentonige B4 via Aus, Goageb tot in Seeheim. Een baan in de woestijn die we over 175 km konden doorrazen. Dan was het uit met de pret. De C12, C37 en D324 zijn gravelbanen met soms archislechte stroken.

Bij aankomst in de lodge Cañon Village bleek deze wegens te weinig gasten gesloten. We werden overgezet naar een hogere categorie lodge: Cañon Lodge.

Zwembad van de Cañon Lodge.

Geen probleem, want een categorie hoger. Een droomlocatie midden in een enig mooi natuurkader.

Vandaag 549 km gereden. Totaal: 4.865 km.

Solitaire - Aus

Van Solitaire naast de Naukluft dessert naar Aus.
Verder zuidwaarts van het zeer warme Solitaire naar het koelere Aus.
Een lange rit die langs een der oudste woestijnen, de Naukluft, ter wereld loopt. Via Maltahöhe, Helmeringshausen naar Aus. De weg was een erbarmelijke gravelweg.

Maltahöhe, er ligt in het dorpje een asfaltbaan!

Lekke band!

Hetgeen men niet wenst te laten gebeuren, gebeurde. Een lekke band. Het is een van de ergste tegenslagen die men zich kan voorstellen.  Een 25 km voorbij Maltahöhe, een knal. De achterband langs de passagierszijde met een knal gescheurd. Dit op een gravelbaan waar men met enig geluk 1 andere wagen per uur tegenkomt. In Swakopmund hadden we onze  stevige 4x4 omgeruild voor een gewone wagen. Een VW. Het systeem om een band te verwisselen kende ik doordat we thuis ook met een VW rijden. Een tegenligger stopte even om wat te helpen. Het probleem is echter dat we nog een 250 km dienden te rijden op deze gravelweg vol met puntige stenen. We zijn dan teruggekeerd naar Maltahöhe om onze kapotte band te laten herstellen.

Mens die mijn band probeerde te herstellen.

Vermits de band langs de zijkant gescheurd was, is dat een zeer slechte of onmogelijke reparatie. Na reparatie verder gereden. Helaas, na een kleine 15 km begaf die gerepareerde band het opnieuw. Dan met een bang hart verder gereden over die gravelweg.

Hij probeerde de band te repareren. Een zijflank is praktisch onmogelijk. Toch enkele T-shirts uitgedeeld. 

Gelukkig zonder problemen in Aus geraakt. Hier even een garage opgezocht. Men probeerde ons een band aan te smeren tegen 5 keer de normale prijs. In de lodge kregen we dan de raad om morgen verder naar Lüderitz te rijden over een prachtige asfaltbaan. Daar is er een ernstige bandencentrale waar men ons zou verder kunnen helpen.

We hebben er 11.30 over gedaan. Uiteindelijk zijn we toch aangekomen in de lodge te Klein Aus Vista.  http://www.klein-aus-vista.com/
Het is er duidelijk koeler. De zee is 125 km verder naar het westen.

Vandaag 460 km gereden. Totaal: 4.350 km.

Water is het heerlijkste in de woestijn!

Vertrokken in de duisternis om 5.15 uit de lodge te Solitaire naar Sossusvlei. Over een redelijke gravelweg naar Sesriem over een goede 100 km. De permit voor de ingang van het park: 170N$. Dat was zijn geld waard want de laatste 60 km in het park is aangelegd in asfalt. Doorgereden tot waar men niet verder kan met 2wiel aandrijving. Een shuttle dienst is voorzien om je de laatste 5 km door het losse zand naar Dead vlei te brengen. Als we door Dead Vlei wandelen, kunnen we onze ogen nauwelijks geloven. Het landschap is té surrealistisch om waar te zijn. En toch is het echt. Net als Sossus is ook de Dead Vlei een zout- en kleipan omringd door duinen. De duinen hebben hun karakteristieke oranje kleur te danken aan ijzer dat in het zand is geoxideerd.

Duin van Dead Vlei.

Na Dead Vlei kan men verder met de shuttle jeeps doorrijden tot Sossusvlei. In de terugkeer kan Dune 45 beklommen worden. Dit blijkt de meest gefotografeerde duin ter wereld te zijn. De vele toeristen die deze eerst bezocht hebben zijn dan al vertrokken.

Dune45 tussen Sossvlei en Sesriem.

Dat was wel een stommiteit van mij. Te heet en zeer lastig. 30 min voor de beklimming en 10 min voor de afdaling, terwijl Hilda beneden in de hitte zat te niksen.

Dead Vlei een van de meest fascinerende plekken ter wereld.

Aan de ingang van het park hebben we dan nog Sesriem Canyon bezocht. Hier zitten nogal agressieve baboons die er niet voor terugschrikken om mensen met stenen te bekogelen.

Cañyon in Sossusvlei.

De dag afgesloten met benzine te tanken in Solitaire en platte rust aan het zwembad.

Lodge te Solitaire.

De temperatuur in Solitaire is boven de 42° tijdens de dag en rond de 30-35 s' nachts.

Vandaag 317 km gereden. Totaal: 3.850 km.

Swakopmund - Solitaire

Naar Solitaire
Aanvang van het 2de gedeelte. We gaan nu naar het zuiden van Namibië. Solitaire is de volgende bestemming. Dit plaatsje is bekend geworden met het boek van Ton Van der Lee, de Nederlandse regisseur.

Verder tijdens de volgende dagen, rijden we naar 2 grote woestijnen. Via Walvis Bay over goede asfalt tot voorbij de airport. Gedaan met asfalt en overschakelen op gravel. Aan de rechterzijde de Namib-Nauklift woestijn en aan de linkerkant: niets. Verschrikkelijk eentonige weg. Bijna geen auto's ontmoet.

Tropic of Capricorn - Steenbokskeerkring
Via de Kuiseb pas en de Gaub pas over de C14 gravelbaan tot aan de Tropic of Capricorn.

Aan de Steenbokskeerkring staat in december de zon pal boven ons hoofd.

In Solitaire toegekomen aan het beroemde café Ton Van der Lee, de schrijver van het gelijknamige boek.  In zijn boek beschrijft hij hoe dit verlaten woestijngehucht uitgroeide tot een hippe plek, een must voor iedere reiziger naar Sossusvlei. Oorspronkelijk bestond dit enkel uit een benzinepomp (zonder benzine), een winkeltje en een oud huis. Er woonden twee mannen. Ze leefden voornamelijk van de jacht. Een of tweemaal per week kwam er een auto langs. Inmiddels staat er een hotel en wonen er vijftig mensen

Auto's in Solitaire.

In de Solitaire Guest Farm, zat het vol met Belgen, en enkelen zelfs uit Schoten.

Soltaire, lodge met zwembad.

Een groep van 17 Vlamingen die tot laat s'avonds de bar plunderden.

Springbokje komt hello zeggen, huisdier behorende tot de lodge in Solitaire.

Vandaag 277 km gereden. Totaal: 3.540 km.

Swakopmund

Swakopmund

De belangrijkste stad van de Skeleton Coast is Swakopmund. Namibië was ooit een Duitse kolonie en dat heeft hier zijn sporen nagelaten. De stad voelt aan als een mondaine Europese badplaats. Vandaag een dag dat we in dezelfde lodge kunnen blijven. Dat geeft ons de gelegenheid om wat zaken te regelen, zoals bank, autoverhuur en telefoontjes naar thuis.

Onze lodge (op palen) in Swakopmund: The Stiltz.

Omdat het weeral een andere wagen is, kan ik die uitproberen. Vooral de beveiliging is in Afrika een serieus probleem. De passagier kan er niet uit zonder toelating van de chauffeur. Allerlei knopjes indrukken om de deuren te openen. De deur van de 2de rij kan niet open zonder toelating van de chauffeur. Enfin, we zijn in afrikanenland.

Als oefening naar Walvisbaai op 35 km ten zuiden van Swakopmund gereden. Daar de lagune met de flamingo's bezocht.

Flamingo te Walvis Bay, 40 km ten zuiden van Swakopmund.

Dune7 is 2de hoogste duin van Namibië. De beklimming is loodzwaar. Een meter naar boven en een halve terug naar beneden glijden. Vooral de hitte doet pijn aan de enkels.

Boven op Dune7.

Na de middag Swakopmund bezocht en een tafel gereserveerd in “The Tug”, http://www.the-tug.com/  Het visrestaurant van Namibië. Men kan er eten op 5m van de zee en op 10m boven de zee.

We hebben er een fantastische vis gegeten: “Kingklip papillon”. Een vis uit de diepzee van de Atlantische oceaan voor Namibië. Met aperitief, wijn, vissoep, 2 x kingklip, dessert, Irish koffie was de zaak geklonken. Prijs: 40€ voor 2.

Swakopmund, op het staketsel voor "The Tug", gerenommeerd visrestaurant.

Vandaag 120 km gereden. Totaal: 3.300 km.

Veranderen van wagen.

Na 3.100 km gereden te hebben in 12 dagen met een Ford 2,5 l Diesel 4 x 4 hebben we deze wagen terug ingeleverd in Swakopmund. Totaal 3.140 km gereden met deze wagen.
Het noordelijke gedeelte van Namibië is enkel te berijden met een 4 x 4. Gelukkig hadden we deze wagen. Bij het rijden als 2 wiel aandrijving zijn we 1 keer vastgereden. Toen in 4 x 4 gezet en vlot verder kunnen rijden. We hebben geen enkele platte band gehad, hetgeen een zeer straffe toer is.
Het zuidelijk gedeelte gaan we met een VW 1600cc benzine afleggen. Het zal even weeral aanpassen worden. De richtingaanwijzers staan weeral anders. Als ik wil pinken beginnen mijn ruitenwissers de draaien.

Twyfelfontein - Swakopmund

Vandaag de laatste dag van de noordelijke rit. Vertrokken uit de schitterende lodge in Twyfelfontein naar Swakopmund aan de kust.

Lodge te Twyfelfontein.

Via een afgrijslijke eentonig weg over een gravelbaan naar de kust. Een paar honderd km zonder een enkele wagen te zien. Soms twijfelt men of je nog op de juiste baan zit. het kan niet anders, want er is maar een baan en geen enkele bewoning onderweg in de steenwoestijn.
Na een goede 4 uur aan de Atlantische kust aangekomen en dan een goede 50 km terug noordwaarts.
Nabij Cape Cross is er een kolonie zeehonden (seals). Men schat tussen de 80 en 100.000. De jongen zijn pas geboren. Velen overleven het niet en liggen te creperen. De stank is niet te harden.

Te Cape Cross waar vele tienduizenden zeerobben samen komen.

Na een goed half uur vertrokken voor de laatste 120 km richting zuiden: Swakopmund.

Aangespoeld wrak voor de kust tussen Swakopmund en Henties Bay.

Onderweg nog een aangespoeld wrak op het strand bekeken.
Swakopmund is de 2de stad van Namibië en ademt nog geheel een Duitse sfeer.
We logeren in een lodge op 50m van de kust.
Vanavond gegeten in "Zur Kupferpfanne".  Steak van 300 gram van zebra. Streepje na streepje naar binnen gespeeld.
Vandaag 445 km gereden en totaal: 3.100 km.